Achtergrond
Hoewel de meeste mensen met een ernstige psychische aandoening ambulante zorg krijgen (ca. 86%1), zijn veel van hen langdurig afhankelijk van 24-uurszorg (Van Hoof et al., 2012; Kroon et al., 2019). Er wonen ongeveer 21.000 mensen als gevolg van complexe problematiek langdurig in een klinische 24-uurszorgvoorziening (langdurige opnameafdeling) of in een voorziening voor beschermd of begeleid wonen. In het verleden werd er vaak vanuit gegaan dat herstel niet meer mogelijk was, te meer omdat herstel werd gezien als remissie van symptomen of terugkeer naar een vroeger niveau van functioneren (Leonhardt et al., 2017). Mede hierdoor verblijft een groot deel van de cliënten in de langdurige ggz al jaren in een institutionele setting. Zij leiden veelal een geïsoleerd leven met weinig tot geen contacten met naasten. Na een lange geschiedenis van crises, opnames en teleurstellingen ervaren deze cliënten en hun naasten deze setting vaak als een veilige omgeving.
